Blog od podszewki: Make it happen!

Pamiętam jak w październiku 2012 roku zaczynałam tworzyć Moje Wielkie Wiejskie Wesele. Nie miałam zielonego pojęcia o stronach i blogach, a moja znajomość internetu ograniczała się do poszukiwania rozwiązania każdego problemu w wyszukiwarce Google'a.  Na początku powstało coś co wyglądem nawet nie nawiązywało do tego co dziś możecie oglądać, myliły mi się czcionki, zdjęcia wskakiwały tam gdzie chciały, a pewnego dnia usunęłam nawet cały przygotowany przeze mnie szablon bloga. Zaczynałam więc wszystko od początku, moje zmaganie można by nawet porównać do walki z wiatrakami.

O blogu nie wiedział nikt. Zwyczajnie się go wstydziłam. Jedynie Michała wtajemniczyłam w całe przedsięwzięcie, a on wspierał mnie dodając urocze komentarze pod każdym nowym postem. Potem krąg zainteresowanych powiększył się o Zosię i naszego znajomego księdza Radka. Tak, tak wiem, to dziwne, że księdzu opowiadałam o ślubach, ale Radek trzymał kciuki za mój biznes i zachęcał mnie ogromnie, bym blogiem pochwaliła się na większym forum. Wiadomo, ludzie będą sobie gadali co chcą, ale czemu ma nas to odciągać od robienia tego co naprawdę kochamy?

Początki nie były łatwe. Zdecydowanie. Boimy się opinii innych ludzi, naszych bliskich, często boimy się nawet tego co sami o sobie będziemy mogli pomyśleć. Bo wcześniej, nigdy do głowy by mi nie przyszło by pisać bloga i opowiadać ludziom o moich pomysłach na ślub, wesele i życie osobiste! Gdyby ktoś powiedział mi dwa lata temu, że tak będzie wyglądał mój każdy dzień, zaśmiałabym się mu w twarz. Przecież to nie ma sensu. To do mnie w ogóle nie pasuje, ale tym bardziej, nie potrafię tego zrobić. Jestem komputerowym beztalenciem, a gdybym mogła pisałabym wszystko ręcznie. Zresztą paraliżuje mnie strach przed każdą negatywną opinią, ktoś mnie będzie oceniał, wytykał palcami, albo co gorsza szeptał za plecami "e, to ta od wesela w stajni". Ja wolę spokojne życie, stanie z tyłu i obserwowanie. Nie wychylam się.

Ale przecież czasem przychodzi w życiu taka chwila, w której w naszej głowie rodzi się jakieś marzenie. Okazuje się, że jest coś co spędza nam sen z powiek. Że nie możemy zasnąć myśląc o czymś innym, a pierwsza myśl po przebudzeniu związana jest właśnie z  tym czymś. Nazwijcie to obsesją, czy psychozą, dla mnie to jest po prostu marzenie. Tak nierealne i odległe, że aż sami stajemy się dla siebie przeszkodą na drodze do realizacji. Bo wchodzi strach i obawa przed wyśmianiem i porażką. I stajemy wtedy przed dylematem, mamy dwie możliwości: albo pozostanie ono na zawsze tylko marzeniem, albo stanie się rzeczywistością. Co wybieracie?

Okej, po dwóch miesiącach spróbowałam, udostępniłam info o blogu na Facebooku. Znajomi śmiali się z tego, że jestem "rustykalna", a w domu będę miała same zardzewiałe rzeczy. Ale jakoś wszyscy to zaakceptowali, a ja przeszłam z tym do porządku dziennego. Życie mi się nie zawaliło, a nawet gdy ktoś z ironią uśmiechnie się na mój widok, wkładam dumę do kieszeni, bo wiem, że ja osiągnęłam już swój sukces. 

Dzisiaj mija 9 miesięcy od opublikowania pierwszego posta na blogu. W zeszłym miesiącu odwiedziło mnie ponad 2300 unikalnych użytkowników, którzy w maju 10 tysięcy razy wyświetlili bloga. Może jeszcze daleko mi do innych ślubnych stron, ale i tak czuję, że coś osiągnęłam, a inni w tym czasie ciągle stoją w miejscu i się ze mnie śmieją. Tym, którzy mnie wspierali i są stałymi czytelnikami Wiejskiego Wesela ogromnie dziękuję! Wspaniale jest czytać o Waszych planach i widzieć jak uważnie śledzicie moje posty :) To wszystko dzięki Wam i dla Was!

A tak poza tym, pamiętajcie: 

Buziaki!

Sonia